Biografie

Bert, zus Roos, broer John / 1957
Bert, zus Roos, broer John / 1957

Bert Hermelink werd geboren in Oldenzaal op 2 februari 1954. En groeide daar op samen met één broer en drie zussen aan de Alleeweg. Hij doorliep met groot gemak de lagere school. Daarna met wat meer moeite de HBS(B) op het Carmellyceum en toen werd het lastiger. Er volgde een jaar HTS Werktuigbouwkunde in Enschede omdat de tijd nog niet echt rijp was om ver van huis te gaan. Al na één  jaar liep het daar vast. Vanwege teveel techniek en te weinig meisjes. Om precies te zijn: nul. Tijdens zijn verblijf in Enschede vond er een grote verbouwing plaats. Een nieuw toilet voor het eerste meisje in het jaar dat zou volgen. Hoe zou het daarmee zijn afgelopen? Tijd om uit te vliegen. Naar Wageningen. Hij wist niet precies wat hij moest gaan doen en daarom werd het de studie landschaps-
architectuur & planologie aan de Landbouwuniversiteit, die toen nog gewoon hogeschool heette. Hij had daar een leerzame tijd want er werd veel gefeest en toch ook af en toe
gestudeerd. Languit met de boeken in het gras en thuis vertellen hoe zwaar het wel niet was. Dankzij studiebeurs en ruimhartig studieduurbeleid was er veel tijd om andere
dingen te doen. Zoals muziek maken.

Tegenwoordig woont hij in Deventer met een mooie vriendin en een mooie hond , in een mooi huis op een prachtige plek. Hij mag er zelf ook best wel zijn.

 

Kleine Bert ging op zijn zevende op pianoles. Op woensdagmiddag. Hij miste daardoor heel wat potjes voetbal maar hield het desondanks zes jaar vol. Zijn eerste verschijning op het podium was in zaal De Bond in Oldenzaal tijdens een voorspeelavond van de muziekschool. Hij had de aanvangstijd verkeerd gelezen en verscheen pas toen de voorstelling al een uur bezig was en werd onmiddellijk na binnenkomst aangekondigd: ‘Bert Hermelink met de Turkse Mars en een eigen fantasie van Bert Hermelink.’ Zo stond het in het
programmaboekje. Geen tijd om zenuwachtig te worden en hij worstelde zich er vrij goed doorheen. In zijn herinnering. Vele jaren later, om precies te zijn in 2004, keerde hij terug in Oldenzaal als cabaretier op precies dezelfde plek, waar een jaar daarvoor het prachtige nieuwe theater De Bond was gebouwd.

Een volgende mijlpaal was zijn debuut op het kerkorgel van de Heilige Drieëenheidskerk te Oldenzaal. Hij was tien jaar oud en nog te klein om met zijn voeten de pedalen te bereiken. Er werden veel vriendjes uitgenodigd waarbij de aantrekkingskracht vooral bestond uit het kunnen roken van sigaretten tussen de bedrijven door.  Achter de grote orgelpijpen, zodat de rook niet in het zicht kwam. Hij werd na twee jaar van zijn taak als organist ontheven na het spelen van een bluesje tijdens de communie. De pastoor was hier niet echt enthousiast over maar kleine Bert wel. Uiteindelijk is Bert nog flink gegroeid en inmiddels meet hij 1.86 meter.

In de jaren daarna heeft hij veel ervaring opgedaan tussen de schuifdeuren. Tijdens
verjaardagsfeestjes thuis en later op de middelbare school bij feestjes van klasgenoten. Als er een piano stond dan deed hij wel even wat. Het is natuurlijk de vraag of iedereen daar op zat te wachten.

Verjaardagsfeestje bij Marja / 1971
Verjaardagsfeestje van Marja / 1971

 

Eenmaal begonnen met de studie in Wageningen werd het beoefenen van de muziek langzamerhand wat serieuzer. Er werd veel samengespeeld met muzikale huisgenoten en vrienden waarbij ze deden alsof er sprake was van een band. Die nooit optrad. Dat veranderde in begin 1977 toen hij met vriend Bert Vermaas naar een uitzending van Toppop keek en de Sex Pistols voorbijkwamen. ‘Hee, dat gaan wij ook doen, maar dan in het Nederlands.’ De bevrijding door punkmuziek, je hoefde geen technisch begaafde muzikant te zijn om iets te maken. Ze spraken af dat ze in hun stamkroeg, het in Wageningen legendarische café Troost, over een maand zouden gaan optreden. Ze ritselden wat medemuzikanten, allemaal zonder enige podiumervaring, en gingen liedjes zitten maken. De naam van dit bandje was Maandverband, vanwege de afgesproken korte voorbereidingstijd en om te shockeren natuurlijk.

Het werd een geweldige avond en het hele repertoire, dat niet meer behelsde dan krap een uur, werd minstens drie keer gespeeld. Hermelink bespeelde de akoestische piano die wel versterkt maar niet te horen was. In de zaal stonden twee jongens van een heel wat serieuzere band, (Cockroach, een begrip in Wageningen en omstreken) die Bert Vermaas benaderden met het voorstel om te proberen hier echt werk van te maken. Nederlandstalige popmuziek. Vermaas vond het een goed idee, maar dan moest de pianist toch ook wel mee mogen doen. Nou, vooruit dan maar. Die twee jongens waren drummer Joost Witte en bassist Huub van Melick.

Dat was het begin van Toontje Lager. Het instrumentarium van Hermelink ontwikkelde zich van een Farfisa-orgel, via een Wurlitzer-piano tot een Fender Rhodes-piano met een klein Hammondorgel daarboven op. Later werd het orgel vervangen door een van de allereerste betaalbare synthesizers, de Crumar Trilogy. Drieduizend gulden, gezamenlijk bekostigd door alle leden van de band. Dat was goed geregeld.

Er werd nu echt hard gewerkt. Veel schrijven (samen met Vermaas), veel oefenen op vreemde plekken en doordat ze een goeie manager hadden gevonden (Rob de Jong) daarna ook veel optreden. Dankzij het eerste Nederlandstalige golfje eind jaren zeventig kwam Toontje Lager terecht op de verzamelelpee ‘Uitholling overdwars’ met het nummer ‘Contactrock’, geschreven door Vermaas en Witte. Er kwam serieuze belangstelling van een grote platenmaatschappij (Ariola), hetgeen uitliep op een geflopte single (‘Ja verrek’) en een al evenzeer geflopt album (‘Toontje Lager’) dat, zonder dat de band het wist, geheel bestond uit opgepoetste demo’s. Op de radio viel het stil maar de band bleef spelen.
Tussen de bedrijven door werd er ook nog gestudeerd en na het afstuderen moest er gekozen worden. Muziek maken of écht werk zoeken. Ze kozen ervoor, met nieuwe zanger Erik Mesie en nieuwe gitarist Gerard de Braconier (beide uit Arnhem) om een jaar lang te proberen van de muziek te gaan leven.

Persfoto Toontje Lager / 1980
Persfoto Toontje Lager / 1981

Veel geleur met demo’s leidde uiteindelijk tot een contract met de platenmaatschappij van Johnny Hoes in Weert, die op dat moment ook met Doe Maar en Frank Boeijen in contact was. Er werd een maand lang gewerkt aan het album ‘Erop of eronder’. De titel sloeg op het al dan niet doorgaan van de band. En was niet, zoals soms verondersteld werd, dubbelzinnig bedoeld.

Er kwam een single. En die kwam precies op het goeie moment. De grote Nederlandstalige golf van begin jaren tachtig. ‘Net als in de film’ werd opgepikt door Frits Spits en meteen  ook een flinke hit. Toontje Lager werd een groot succes. Hits als ‘Ben jij ook zo bang’, ‘Stiekem gedanst’, ‘Zoveel te doen’ en ‘Vroeg of laat’ volgden. De albums ‘Erop of eronder’ en ‘Stiekem dansen’ bereikten de gouden status, van beide werden er tegen de 100.000 verkocht. Toontje Lager stond inmiddels bekend als een goeie liveband waarbij het plezier in het spelen van het podium afstraalde en de interactie met het publiek groot was.
Er volgden mooie jaren, maar ook tijden van hard werken en een vrij monomaan bestaan. 200 keer spelen per jaar, plaatopnames, radio en tv, fotosessies en interviews zorgden voor overbelasting. In 1985, na twee wisselingen in de band (Leon Giesen op bas en Rob Winter op gitaar) besloot Bert Hermelink dat het mooi was geweest. Te druk en te moe om nog goeie nummers te kunnen schrijven, want inmiddels was dat, naast de hectiek van de optredens, volledig op zijn schouders terechtgekomen. Hij wilde wel blijven schrijven, maar dat vond de rest van de band niet voldoende om door te blijven gaan.
In 1996 en in 2002 zijn er reeksen reünieconcerten geweest. Waarbij opnieuw duidelijk werd waarom het zo leuk was geweest.  Er bestaat met de oud-collega’s nog steeds een goeie band.

Het verdiende geld werd door Hermelink in een kleine thuisstudio gestoken. Na wat losse muzikale projecten stortte hij zich volledig op de film- en reclamemuziek. Zeven jaar verder (1992 en intussen verhuisd naar Deventer) begon het podium toch weer te lonken en stond hij aan het begin van een nieuw avontuur. Een cabaretesk trio met oud-collega Gerard de Braconier en Peter Dictus. De Braconier ging wat later een andere kant op en samen met Dictus deed Hermelink in 1994 mee aan het Leids Cabaretfestival onder de naam ‘Bert en Dictus’. Ze misten op een haar na de finale (winnaar Kees Torn) maar kregen wel goeie recensies en behoorlijk wat werk. Dat waren de eerste ervaringen in het theater.

Na een paar jaar stopte de samenwerking met Peter Dictus en werd het hoog tijd om het nou eindelijk eens solo te proberen. Hermelink schreef zich weer in voor het Leids Cabaretfestival, in 1998. Inmiddels was hij 44, een vrij vreemde eend in de bijt tussen alle jonge honden die net van de kleinkunstacademie kwamen. Deze keer haalde hij wel de finale. Najib Amhali won. Met enig geluk uiteraard.  Bert kwam onder de vleugels van een impresariaat en er werd zeven jaar lang rondgetoerd in de Nederlandse theaters. Uiteindelijk leidde dat tot drie avondvullende programma’s die goed ontvangen werden.

In 2005 hield Hermelink het voor gezien in de cabaretwereld. De popmuziek werd gemist. Het compacte, het indirecte, het arrangeren.  Hij ging op gitaarles, de studio werd afgestoft en gemoderniseerd en zo werd er weer begonnen met het schrijven van popliedjes. Er ontstond een samenwerkingsverband met Groninger Martin Groenewold die hem in 2004 nog geïnterviewd had voor het Dagblad van het Noorden naar aanleiding van een cabaretvoorstelling. Groenewold liet tijdens het interview tussen neus en lippen door vallen dat ie altijd een fan geweest was van Toontje Lager en zelf ook muziek maakte.
Bert en Martin maakten samen drie albums en een aantal singles in de studio in Deventer en ook vandaag de dag bestaat er nog een intensieve samenwerking.
Ondertussen groeide bij Bert sluipenderwijs het idee om ooit eens een soloalbum te maken. Hij nam zangles en na een paar jaar gestaag werken werd eindelijk het onvermijdelijke ei gelegd.
De allernieuwste samenwerking is met Chris Helsloot of liever gezegd met Chris (want dat is haar artiestennaam), een jonge zangeres uit Deventer met een zeer bijzondere stem. Op 15 november komt haar debuutalbum uit: Grijs.

En last but not least: binnen afzienbare tijd verschijnt  het volgende album van Martin Groenewold.

 

 

 

2 reacties op “Biografie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *